Leið eins og kráku í fjársjóðsleit

„Sagan er auðvitað svo falleg,“ segir María Th. Ólafsdóttir búningahönnuður. „Lögin hans Þorvaldar Bjarna eru mjög grípandi og skemmtileg og sviðshreyfingarnar hans Lee Proud eru frábærar. Svo er þessu öllu blandað fallega saman og leikstýrt af Stefáni Jónssyni sem er snillingur. Þegar svona stórt verk er sett upp þá er teymið sem maður vinnur með svo mikilvægt og við listrænu stjórnendurnir vorum einstaklega sammála og samstíga í öllu ferlinu. Ég hlakkaði til að mæta í vinnuna á hverjum degi.“

Sextán leikarar taka þátt í sýningunni, tólf börn og þriggja manna hljómsveit auk þess sem risa brúður setja skemmtilegan svip á sýninguna.

Í hversdagslegum veruleika rotta

Í svo viðamikilli uppfærslu er skýr heildarsýn frá upphafi mjög mikilvæg að sögn Maríu. „Þegar mér bauðst verkefnið fannst mér nauðsynlegt að ná tökum á stærð þess ásamt öllum þeim kröfum og þörfum sem fylgja nýjum íslenskum dans- og söngleik. Það má segja að gamla orðatiltækið „að sjá skóginn fyrir trjánum“ eigi vel við ferlið og afar nauðsynlegt að hafa það í huga allan tímann til að tapa sér ekki í smáatriðunum og hafa skýra heildarsýn.“

Í Draumaþjófi Gunnars Helgasonar erum við í heimi rottanna sem svipar til undirheima stórborga í dag að hennar sögn. „Þar eru alls konar hlutir að gerast án þess að við mennirnir veitum þeim athygli. Í raun má segja að við séum í hversdagslegum veruleika rotta sem eru í grunninn eldklárar, harðar af sér og áhugaverð dýrategund.“

Hver rottuhópur með sinn lit og áferð

María segist strax hafa fundist nauðsynlegt að aðgreina hvern rottuhóp í verkinu. „Augljóslega þurftu þær allar skott og einhvers konar grímur sem myndu hjálpa leikurunum í túlkun sinni. Einnig sá ég fyrir mér að gott væri ef litir og áferð gætu verið ráðandi í hverjum hópi fyrir sig. Í Hafnarlandi fannst mér viðeigandi að hafa enga skæra liti á þeim lægra settu heldur eingöngu útvaskaða jarðarliti. Þeir sem stýrðu landinu væru hins vegar í einhvers konar anda rússnesku uppreisnarsinnanna frá 1920, í rauðu, svörtu og gráu.“

Þegar rottan Eyrdís hefur svo ferðalag sitt í leit að betri heimi og sleppur í gegnum borgarhliðið sem eru landamærin, þá kynnist hún fyrst litum í tilverunni. „Veitingahúsa rotturnar sem hún kynnist fyrst eru því karrí gular, vínrauðar, bláar og appelsínugular. Þegar Eyrdís kemst loks á leiðarenda að Matarfjallinu þá ríkir þar algert frelsi þar sem allir mega vera eins og þeim lystir í öllum litum regnbogans, sem í raun ætti að vera draumaland okkar allra.“

Endurvinnsla var ofarlega í huga

Þegar kom að gerð búninganna segist María hafa teiknað sama sem ekki neitt, sem sé mjög ólíkt henni. „Í staðinn var hver búningur hugsaður upp með þeim efnum sem voru fyrir framan mig hverju sinni. Þar sem endurvinnsla var okkur ofarlega í huga leið mér eins og kráku í fjársjóðsleit þegar ég fór yfir skúffur og skápa í leikhúsinu í leit að einhverju sem væri nothæft.“

Hún leitaði einnig til Rauða krossins þar sem hún fékk galla- og leðurfatnað sem var rifinn eða klipptur niður og saumaður saman á nýjan hátt. „Þetta var auðvitað brjáluð vinna og þakka ég búningadeildinni fyrir ómetanlegt framlag og þrautseigju ásamt leikgervadeildinni.“

Grímur sýningarinnar vann María í samstarfi Tinnu Ingimarsdóttur sem hún kallar snilling. „Fyrst voru grímurnar steyptar af Tinnu á form sem Matthildur í leikmunadeild formaði svo hver og ein fékk sinn karakter. Næst voru þær málaðar í lit þess rottuhóps sem þær tilheyrðu og síðan bætt við feld að hluta til og svo höfuðfat eða hár eins og okkur fannst passa hverri best.“

Hún segir ferlið hafa verið stórskemmtilegt. „Þarna fæddust miklir rottukarakterar, að ógleymdum öllum rottuskottunum sem búningadeildin töfraði fram en hvert og eitt þeirra átti sitt líf með skemmtilegum hreyfingum.“

Eftirminnilegt atvik í London

María lenti líka í skemmtilegu atviki í London þar sem hún var í efnainnkaupum fyrir sýninguna. „Einn daginn var ég á hraðferð við Hyde Park. Þar sem ég hálfpartinn hljóp með fram axlarháum steinvegg fann ég að eitthvað var hlaupandi á veggnum á sama hraða og ég. Þegar ég leit til hliðar sá ég þar nokkuð stóra rottu sem glápti á mig. Þegar ég stoppaði eða lagði af stað þá gerði hún það sama. Í stað þess að forða mér þá fannst mér þetta frábært tækifæri til að stúdera hreyfingar hennar. Einnig langaði mig mjög að vita hvort rottur væru með rendur á skottinu eins og þær eru oft teiknaðar, sem reyndist rétt.“