„Það var skóli fyrir lífstíð að starfa erlendis“

Því Hildur hefur starfað í ýmsum löndum: Grikklandi, Portúgal, Kúbu, Kanaríeyjum, Mallorca og á meginlandi Spánar.

Fyrir stuttu skipti Hildur um starfsvettvang, réði sig sem markaðs- og kynningastjóra Hörpu eftir fjórtán ára starfstíma hjá Arion banka. Starfið í Hörpu var auglýst og segist Hildur upplifa nýja starfið eins og allt sé að smella saman: Nám og starfsreynsla sé að nýtast vel í nýju starfi.

Hildur segist vissulega stundum sakna sólarinnar og hitans í útlöndum. En í dag er hún 42 ára og sjálfstæð með tvö börn á níunda og tólfta ári og býr upp á Vatnsenda við Elliðavatn.

„Þaðan tek ég göngutúr niður götuna til að kaupa egg beint af býli.“

Foreldrarnir höfðu mikil áhrif

Hildur segist hafa erft útþrána frá báðum foreldrum sínum. Faðir hennar lést í fyrra, Haukur Ottesen, en hann starfaði sem íþróttakennari á veturnar og farastjóri á sumrin til fjölda ára.

Sem þýddi að eins og skólaárið var hér áður fyrr, fór Haukur til Spánar í lok maí en kom heim í byrjun september.

Hildur segir móður sína, Guðlaugu Þorgeirsdóttur, hafa verið duglega að ferðast með þær systurnar en eins líka að hvetja þær til að grípa öll tækifæri til að ferðast og prófa nýja hluti.

Pabbi Hildar starfaði mest sem farastjóri á Spáni og þangað fóru mæðgurnar oft að heimsækja hann.

„Ég var einungis 12 ára þegar ég ákvað að þetta tungumál yrði ég að læra, það er svo fallegt,“ segir Hildur og bætir við: „Ætli það hafi ekki verið upphafið að þessari vegferð sem ég lagði í en ég átti eftir að starfa og búa á Spáni ásamt fleiri löndum eftir tvítugt.“

Þá segir Hildur tónlistaráhugann sinn hafa fylgt sér frá því að hún var barn.

„Þegar ég var níu ára fóru foreldrar mínir með mig á Vesalingana í Þjóðleikhúsinu einnig hef ég farið víða erlendis á tónleika og tónleika hátíðir í gegnum árin og séð fjöldann allan af þekktum hljómsveitum.“

Skóli fyrir lífstíð að starfa erlendis

Hildur er með BA í spænsku og BS í ferðamálafræði frá Háskóla Íslands. Þegar Hildur var í háskólanum fór hún í skiptinám einn vetur. Hún hvetur háskólanema til að nýta sér þetta tækifæri því það víkki svo sannarlega sjóndeildarhringinn.

„Það reynir á en á sama tíma kennir það manni svo margt, þá sérstaklega um sjálfan sig.“

Staðurinn sem Hildur fór til í skiptinámi var lítill bær sem heitir Cáceres á Spáni. Þar bjó hún ásamt öðrum frönskum Erasmus nema í einn vetur, sem hún þekkti ekki aður en komið var út.

Sem voru nokkur viðbrigði.

Þegar að ég bjó í Cáceres var ég bara með einn rafmagnsofn yfir veturinn og hann fylgdi mér um alla íbúð. 

Hann var á hjólum og ég þegar ég vaknaði á morgnana þá rúllaði ég honum með mér inn á bað meðan ég fór í sturtu, svo rúllaði ég honum inn í eldhús að borða og svo aftur inn í herbergi og svona gekk þetta meðan það var kaldast. 

Ekki það að kuldinn hafi verið mikill, eiginlega eins og ágætis sumar á Íslandi en íbúðin var köld.“

Í upphafi var ætlunin að búa í Cáceres í einn vetur og fara síðan aftur heim. En þau plön breyttust.

Því Hildur endaði með að koma ekki heim fyrr en þremur árum síðar.

„Eftir veturinn í Cáceres fór ég beint yfir til Mallorca að vinna í fararstjórn og þá var ekki aftur snúið. Það var frábær lífsreynsla að starfa erlendis og kynnast mismunandi menningarheimum.“

Næstu árin starfaði Hildur eins og áður sagði í nokkrum löndum. Alltaf í nokkra mánuði í senn.

„Það hafði mest áhrif á mig að vinna á Kúbu enda lífið þar langólíklast því sem ég hafði áður upplifað. Þar upplifði ég ýmsa hluti sem okkur finnast svo sjálfsagðir. Sem dæmi þá þurfti ég alltaf að pakka eyrnapinnum, sólarvörn og öðru eins því það var ekki víst að þessir hlutir væru til þegar út var komið.“

Hildur bendir á að á þessum tíma var staðan nokkuð öðruvísi en nú er. Því fyrir fimmtán árum síðan máttu til dæmis Bandaríkjamenn ekki fara til Kúbu, heimafólk mátti ekki ganga inn á hótel þar nema sem starfsfólk og ýmislegt fleira í þeim dúr.

„Við fórum alltaf með fullar ferðatöskur af alls kyns fötum, snyrtivörum og raftækjum, sem í okkar umhverfi voru nánast úreld, til að gefa fólkinu úti.“

Margt frá þessum árum segir Hildur síðan að hafi orðið að lífstíl eða vana sem hún býr enn við. Til dæmis lærði hún á Spáni að vera sparsöm á rafmagn því víða erlendis er rafmagn mjög dýrt.

„Ég er enn labbandi um alla íbúð að slökkva ljósin á eftir heimilisfólkinu, ætli sá vani hætti nokkurn tímann.“

Setti sér markmið

Árið 2006 sneri Hildur aftur heim til Íslands. Markmiðið var alltaf að starfa áfram í ferðabransanum en þegar heim var komið átti sá geiri ekki eins vel við Hildi og að starfa sem farastjóri erlendis.

Hildur réði sig því til Kaupþings og hugsaði með sér að þar sem bankinn var með útibú í nokkrum löndum, væri aldrei að vita hvort starfið þar gæti opnað einhver tækifæri erlendis.

En síðan kom bankahrunið.

Hildur segist þó sem betur fer hafa verið ein af þeim heppnu því hún fékk tækifæri til að starfa í Arion banka og endaði með að vera þar í alls fjórtán ár.

Þar sem enginn dagur var eins.

„Ég var viðburðarstjóri bankans í sjö ár, var á samskiptasviði og svo sem vörumerkjastjóri í markaðsdeildinni.“

Hildur segist því hafa fengið frábæra og fjölbreytta reynslu af því að starfa í bankanum.

Fyrir fjórum til fimm árum síðan tók Hildur ákvörðun um að tileinka sér alla nýja tækni tengda vinnunni.

Sem í raun þýðir að Hildur setti sér markmið um að læra vel á hina stafrænu veröld sem er að fylgja atvinnulífinu inn í fjórðu iðnbyltinguna.

Með því að setja sér þetta markmið lærði Hildur á ýmis ný kerfi, stafræna markaðssetningu, vefumsjón og jók almennt alla þekkingu og skilning á þessum stafræna heimi.

„Sú ákvörðun á líka stóran þátt í því hvar ég er í dag og að ég vildi láta reyna á þessa þekkingu í nýju starfi og sá fjöldann allan af ónýttum tækifærum fyrir Hörpu.“

Þegar starfið í Hörpu var auglýst fannst Hildi það strax tala sterkt til sín. Að í þessu starfi myndi reynslan, menntunin og áhugamálin öll sameinast í einu starfi.

Hildur segist samt ekki sú týpa sem stekkur í breytingar af hvatvísi. Að hætta í ferðaþjónustunni eða að hætta í bankanum hafi hvoru tveggja verið ákvarðanir sem hún tók sér tíma í að hugsa um, vega og meta.

En hún er spennt fyrir nýja starfinu og upplifir það nánast eins og draum að vera nú starfandi í hjarta menningar og mannlífs.

„Að taka þátt í þessu er geggjað! Lítandi til baka þá er nánast eins og ég hafi stefnt að þessu starfi og sankað að mér öllu í gegnum árin til að takast á við þetta frábæra starf hér í Hörpu. Það verður spennandi að leggja mitt á vogarskálarnar við uppbyggingu á Hörpu til framtíðar.“

Góðu ráðin

Og eftir skemmtilegan og spennandi starfsferil lumar Hildur auðvitað á ýmsum góðum ráðum.

Til dæmis það að vera alltaf opin fyrir því og hafa sterka löngun til að læra meira og vita meira.

Það geri hreinlega alla daga skemmtilegri.

Hildur hvetur því fólk til að velta fyrir sér markmiðum eins og til dæmis það að taka hreinlega ákvörðun um að læra sem mest á alla nýja tækni í starfi og sínum starfsgeira. Það eitt og sér geti borgað sig margfalt, til dæmis þegar ný starfstækifæri banka á dyrnar síðar.

Í samanburði við að starfa erlendis segist Hildur helst geta bent á að í þeim löndum sem hún starfaði í, er lífsmátinn almennt mun afslappaðri en hér.

„Þar spilar inn í heitara loftslag, fólk er eðlilega mikið úti við, borðar oft úti og það er setið lengi við. Ég verð að viðurkenna að ég sakna þessa lífstíls oft og góða veðursins.“

Að njóta lífsins og vera meðvituð er hins vegar eitthvað sem Hildur leggur áherslu á. Þar segist hún hafa lært margt þegar hún missti föður sinn.

Eftir að ég missti pabba minn í fyrra einungis tæplega 68 ára gamlan, þá áttar maður sig enn frekar á því að lífið er of stutt til að hafa ekki gaman og gera ekki það sem maður brennur fyrir. 

Það er klisja en kannski af ástæðu en þegar maður er í vinnu sem maður elskar þá er það ekki vinna.“

Hildur tekur þó fram að auðvitað sé það á endanum fjölskyldan sem skipti mestu máli.

„En að vera í vinnu sem manni líður vel í gerir það að verkum að maður er ánægðari með fjölskyldunni.“