Shadow of the Colossus: Frábær endurgerð á klassískum leik

Það er eitthvað svo heillandi við endurgerðina á hinum fornfræga leik, Shadow of the Colossus. Um þrettán ár eru liðin frá því að upprunalegi leikurinn kom út við góðar undirtektir og það er auðvelt að búast við því að endurgerðin muni gera slíkt hið sama.

Spilarar setja sig í hlutverk ungs manns sem hefur ferðast til undarlegs lands til að vekja ástkonu sína aftur til lífsins. Til þess þarf ungi maðurinn að gera samning við undarlegar verur og, að virðist, myrða sextán risa sem virðast ekki vera að gera neinum neitt. Þess í stað ganga/skríða/fljúga þeir bara hinir rólegustu um landið sem er í senn fallegt og dularfullt.

Til þess að ganga frá þeim þurfa spilarar að finna veikleika risanna, príla upp á þá og finna veika punkta til að stinga sverði í eða skjóta ör í. Það að ganga frá risunum verður sífellt flóknara og krefjandi og krefst þess að spilarar vandi sig. Það er líka mikið sjónarspil og skemmtilegt. Það er plús.

Eitt af því sem heillar svo mikið við SOTC er hvað þetta er í raun hreinn leikur. Það er ekkert kjaftæði. Spilarar þurfa ekkert að gera haug af hliðarverkefnum til að safna vopnum eða einhvers konar stigum. Það er ekki verið að reyna að selja manni neitt eða neitt slíkt (fyrir utan dularfulla gullpeninga/hringi sem enginn veit hvað er). Maður bara spilar leikinn og berst við risa í fallegu og forvitnilegu umhverfi.

Ég hef sjaldan sem aldrei haft jafn gott af því að gera ekki neitt í tölvuleik.

Til þess að myrða risana þarf þó að finna þá. Þó við séum að tala um risa, getur það reynst flókið en samt aldrei erfitt. Sverð unga mannsins lýsir leiðina og spilarar geta notað tækifærið til að dást að umhverfinu og velta vandræðum heimsins fyrir sér á leiðinni.

Leikurinn lítur mjög vel út og vert er að taka fram að ekki er um svokallað „remaster“ að ræða. Þess í stað var leikurinn byggður aftur upp frá grunni með kraft Playstation 4 í huga.

Það er einfaldlega óttalega lítið sem hægt er að setja út á SOTC. Í raun er það eina sem mér dettur í hug að það getur reynst erfitt að stýra unga manninum nafnlausa og hesti hans af mikilli nákvæmni. Það er svo sem ekkert meira en það. Þessi leikur er nákvæmlega það sem hann lítur út fyrir að vera. Það er að segja á meðan við förum ekkert út í söguna. Hún er ekki öll þar sem hún er séð.

Samantekt-ish

Spilarar muna varla springa úr hasar, ef svo má að orði komast, en leikurinn verður samt aldrei leiðinlegur.

Ég fíla þetta.